Biliyorum, yıllardır insanların yaptıklarından ötürü çok acı çektin, için parçalandı ve sen sana verilen her bir
taşı onlarla aranı kapatacak bir duvar için kullandın. Hep o duvarın
arkasından baktın hayata ve onlara yıllarca. Bazen cesaret edip içindeki sevgini, merhametini, şefkatini her
belli ettiğinde, karşındakilere gösterdiğin değerin yarısını bile gösterilmedi sana ve hayal kırıklığı senin tüm benliğini sardı. bu duygudan hiç hoşlanmadın. “Aman ne olacak ki? yap gitsin” diyen vicdanınla,
“Saçmalama, kendini kullandırma” diyen aklın arasında savaş yaşadın iç dünyanda. Oysa ki sen bu savaş
arasında kalmaktan da hiç hoşlanmıyordun. Hep iç huzuruyla, savaş olmadan yaşamayı, bir kez olsun günlük stresten uzak bir şekilde huzur içinde yatabilmeyi özledin, biliyorum.
Şimdi ne oluyor da acaba doğru mu yaptım yıllarca
diye sorguluyorsun kendini? Duvarını yıkmaya karar mi verdin? Hayatın içine korkusuzca dalıp, “Ne olacaksa
olur” görelim bakalım mi diyorsun artık? Onlardan biri gibi mi olmaya karar verdin?
Peki yapabilecek misin? Bencilleşip de sadece kendi önüne mi bakacaksın
Kendini kandırma. Tamam her insan biraz bencildir ama bir insan diğer insan olmadan var olabilir mi. Kendini çok iyi bilenlerdensin. Olman gerekeni zaten çoktan keşfettin. Bırak herkes kendi yaptıklarının pişmanlığıyla yüzleşsin.
bu
dünyada herkes kendi yaptığının bedelini ödüyor ama erken ama geç. Ah keşke herkes bunun farkına varsa diye
hayıflanma, herkesin hayat yolculuğu kendine....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder